تاریخچه‌ی صنعت اسب دوانی

اگر علاقمند هستید بدانید که چگونه صنعت اسب دوانی و پرورش اسب در طول چند قرن گذشته رشد کرده است جای درستی را انتخاب کرده‌اید. در این مقاله علاوه بر تاریخچه‌ی صنعت اسب دوانی، اطلاعاتی درباره‌ی جوانب مثبت و منفی مسابقات اسب دوانی ارائه می‌گردد. مقاله‌ی زیر را بخوانید . . .
اسب دوانی به یکی از نمادهای زندگی اشرافی تبدیل شده است. این مسابقه یک بازی با شکوه است که افراد ثروتمند از آن لذت می‌برند. مسابقات اسب دوانی قرنها مورد توجه مردم بوده است. این بازی در گذشته بخشی از زندگی شاهان و شوالیه‌ها محسوب می‌شد، و هم چنان تأثیر بسیاری بر روی افراد متعلق به طبقه‌ی مرفه جامعه دارد. تاریخ مسابقات اسب دوانی به عنوان یک ورزش به قرن دوازدهم بر می‌گردد، یعنی زمانی که شوالیه‌های انگلیسی در هنگام باز گشت از جنگ‌های صلیبی اسبهای تنومند و چابک عربی را با خود به همراه می‌آوردند. هر چه نریان‌های عرب بیشتری به انگلیس وارد شدند و با مادیان‌های انگلیسی جفت‌گیری ‌کردند، اسبهای مسابقه‌ی منحصر به فردی تولید شدند که سرعت و استقامت فوق العاده‌ای را به نمایش گذاشتند. آرام آرام، مسابقات دو اسبی برای پیدا کردن سریع‌ترین اسب تبدیل به محبوب‌ترین فعالیت ورزشی در بین خانواده‌های اشراف شد. تاریخچه‌ی صنعت اسب دوانی به ما می‌گوید که اسب دوانی در قرن هجدهم به یک ورزش حرفه‌ای تبدیل شد.

مسابقه‌ی اسب دوانی

اسناد تاریخی نشان می‌دهند که اسب دوانی (مسابقات ارابه رانی و اسب سواری) در شهرهای باستانی بابِل، یونان، رم، سوریه و مصر مرسوم بود. مسابقات ارابه رانی و اسب سواری در لیست روی دادهای بازیهای المپیک یونان قرار داشت و 648 سال قبل از میلاد تشکیل شد. با توجه به تاریخچه‌ی مسابقات اسب دوانی، باشگاه رسمی سوار کاری انگلستان در سال 1750 در انگلیس تأسیس شد. قوانین مسابقه تنظیم و استانداردهای اسب دوانی تعریف شدند. از آن به بعد، مسابقات به عنوان آزمون‌های برتری مورد توجه قرار گرفتند. این باشگاه هنوز هم بر مسابقات انگلیس نظارت می‌کند. از زمانهای قدیم، مسابقات اسب دوانی سرگرمی جالبی را برای همه‌ی اقشار مردم فراهم کرده است. از آن جایی که مسابقات اسب دوانی مستلزم مهارت‌های استثنایی اسب‌ها بود، نژادهای خاص با هدف مشخص و به صورت سیستماتیک پرورش یافتند. تقاضای رو به رشد برای اسبهای ماهر، سوار کاران و تجهیزات مرتبط، به تدریج منجر به رشد صنعت اسب دوانی گردید.
اسب اصیل انگلیسی(ترو برد) بهترین نژاد اسب است که در مسابقات اسب دوانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این اسب دارای نژاد خون گرم و اصیل است (حساس‌تر هستند وانرژی‌‌ بیشتری دارند، به اسبهای آرام و ساکت عنوان خون سرد اطلاق می‌شود) و به علت زیبایی، چالاکی، سرعت، سر زندگی و شور و نشاط آن شناخته می‌شود. اسب دوانی بدون مانع (از روی مانع مسطح)، اسب دوانی صحرایی با مانع (پرش از روی مانع)، و مسابقه‌ی زین و یراق، که در آن سوار کار داخل وسیله‌ای قرار می‌گیرد (یک گاری سبک و باز بدون بدنه که دارای دو چرخ و یک صندلی برای سوارکار است)، انواع اصلی مسابقات اسب دوانی محسوب می‌شوند. اسبهای اصیل انگلیسی (ترو برد)، کوارتر، عربی، پینت، آپالوسا نژادهایی هستند که در مسابقات اسب دوانی بدون مانع بی نظیر هستند. از نژادهای مختلف اسب‌ها در انواع مختلف مسابقات اسب دوانی استفاده می‌شود. حال بیایید تا بر تاریخچه‌ی مسابقات اسب دوانی ایالات متحده‌ی آمریکا نگاهی بیندازیم.

تاریخچه‌ی صنعت اسب دوانی در ایالات متحده‌ی آمریکا

اسب سواری پس از بیس بال دومین ورزش پر طرف دار و محبوب در ایالات متحده‌ی آمریکا به شمار می‌رود. مهاجران اولیه‌ی بریتانیا اسب‌هایی را آوردند و مسابقات اسب دوانی را به ساکنان این دنیای جدید معرفی کردند در نتیجه این ورزش در آمریکای شمالی به محبوبیت دست یافت. اولین روی داد اسب دوانی در ایالات متحده‌ی آمریکا بر روی دشت‌های سالیسبری (اکنون با عنوان دشت‌های Hempstead شهرلانگ آیلند، نیویورک شناخته می‌شوند) در سال 1665 به وقوع پیوست. اولین زمین مسابقه در آن جا ساخته شد. کتاب رکوردهای واقعی نژاد نامه‌ی آمریکا در سال 1868 چاپ شد. با اقتصاد در حال شکوفایی و پیش رفت سریع در صنعتی شدن که منجر به افزایش درآمد می‌گردید استراتژی‌ شرط بندی مسابقات اسب دوانی به تدریج توسعه یافت. مردم به ایده‌ی شرط بندی برد و باخت بر روی اسب‌های مسابقه علاقه‌مند شدند. برخی از مردم ثروتهای بی‌ اندازه‌ای را به دست آوردند در حالی که برخی دیگر تمام دار و ندار خود را در این راه از دست دادند. سوابق نشان می‌دهند که تا پایان سال 1890، 314 زمین مسابقه در ایالات متحده‌ی آمریکا وجود داشت. از آن جا که مسابقات اسب دوانی باعث افزایش جرائم می‌شد، باشگاه سوار کاری آمریکا در سال 1894 در نیویورک تأسیس شد. قبل از آن، باشگاه سوار کاری انگلیس ساخته شده بود. با این حال، در اوایل سال 1900، تقریباً در تمام کشورها برای جلو گیری از قمار، مسابقه‌ی اسب دوانی ممنوع شد. در سال 1908، تنها 25 زمین مسابقه در این کشور وجود داشت.
در همان سال، 1908، شرط بندی در اسب دوانی معرفی شد و تغییرات چشم گیری را در صنعت مسابقات اسب دوانی به ارمغان آورد. رفاه پس از پایان جنگ جهانی اول دو باره تماشاگران را به سمت زمین های مسابقات اسب دوانی کشید. اسبهای بزرگ جنگی مانند ترو برد ستارگان میادین مسابقات اسب دوانی بودند. در طول جنگ جهانی دوم از محبوبیت این ورزش کاسته شد. هنگامی که تریپل کراون(جام سه قلوی آمریکا) معرفی شد، اسب دوانی مجدداً به یکی از ورزش‌های محبوب و مورد علاقه‌ی مردم تبدیل شد.
دربی کنتاکی محبوب‌ترین مسابقه‌ی درجه 1 در ایالات متحده‌ی آمریکا است. این مسابقه هر سال در اولین شنبه‌‌ ماه مه در لویی ویل، کنتاکی برگزار می‌شود. این مسابقه را "مهیج‌ترین دو دقیقه در ورزش" قلمداد می‌کنند زیرا در حدود دو دقیقه طول می‌کشد. این دربی با عنوان "دویدن برای گل سرخ" نیز شناخته می‌شود زیرا پوششی از گل سرخ بر روی برنده انداخته می‌شود. پریکنس استیکس و بلمونت استیکس از دیگر مسابقات درجه 1 در ایالات متحده هستند. تریپل کراون(جام سه قلو) مجموعه‌ای از این سه مسابقه است. هم زمان با آغاز برنده شدن اسب‌های بزرگ مانند سکر تریات، سیاتل اسلو، افرم در جام سه قلو محبوبیت این ورزش افزایش یافت. مسابقات جام پرورش دهنده‌ی اسب در سال 1984 آغاز شد. اهمیت اقتصادی اسب دوانی به برد و باخت وابسته است. سوابق نشان می‌دهند که در سال 2008، میزان شرط بندی در صنعت اسب دوانی 115 میلیارد دلار بود.
اسب دوانی یک ورزش جذاب است، ولی نمی‌توان خطرات آن را نادیده گرفت. سوار کاران از آسیب‌های تهدید کننده‌ی حرفه و زندگی رنج می‌برند. اسب دوانی حتی می‌تواند منجر به مرگ یک سوار کار گردد. تجهیزات ایمن یکی از واجبات مسلم این مسابقه است. گاهی اسب‌ها به شدت آسیب می‌بینند. حتی اگر آسیب نبینند مسابقه (استرس بیش از حد) باعث تضعیف آنها می‌گردد. کسانی که میلیاردها دلار از مسابقات اسب دوانی به جیب می‌زنند نگران سلامتی اسب‌های مجروح یا باز نشسته نیستند. استروئیدهایی که به اسب‌ها داده می‌شوند به صورت قابل توجهی بر سلامت آنها تأثیر می‌گذارند. اسب‌های بسیار جوان برای مسابقه آموزش دیده و استفاده می‌شوند. اسب های مجروح و باز نشسته نیاز به محل‌های راحت برای زندگی دارند ولی بسیاری از آنها کشته می‌شوند. برخی از سازمان‌های خیریه مراقبت ازسوارکاران و اسب‌های مجروح را به عهده می‌گیرند.
در دوران باستان برای موفقیت در جنگ‌ها مهارت‌های اسب سواری مورد نیاز بودند. امروزه در جنگ‌ها از اسب‌ها استفاده نمی‌شود، اما مهارت‌های سوارکاری از طریق مسابقات اسب دوانی حفظ شده‌اند در غیر این صورت به سرعت فراموش می‌شدند. درست است که صنعت اسب دوانی برای میلیون‌ها نفر شغل ایجاد کرده است و خطرات آن به تدریج در حال کم شدن است، ولی نباید این مسابقات به کاری طاقت فرسا برای بدن‌های نحیف حیوانات یا سوارکاران تبدیل شوند. افرادی که از تماشای مسابقات اسب دوانی لذت می‌برند باید به خاطر داشته باشند که اسب‌ها برای مسابقه ساخته نمی‌شوند. آنها هم حق لذت بردن از زندگی طبیعی را دارند.